برآورده شود اما اين نوع نگاه با توجه به روح دعا، ضعيف است. جليل معمارياني مشاور ديني با بيان اين مقدمه مي گويد: شکي نيست که اصل دعا، اين نيست که خواسته هاي انسان مطرح شود. اصل دعا اين است که انسان پلي براي ارتباط با خالق هستي بزند و از طريق دعا خود را به او نزديک کند. در واقع دعا پناهگاهي است که انسان در آن آرام مي گيرد. دعا، فضايي را فراهم مي کند که انسان را به خدا نزديک مي کند به همين دليل پيشوايان ديني گفته اند که دعا، مغز عبادات است زيرا انسان را به خدا نزديک مي کند. بنابراين نيازي نيست انسان وقتي خواسته اي داشت دعا کند بلکه در هر حال بايد به دعا کردن بپردازد. زيرا دعا تلاش براي ايجاد اتصال با خداوند است. همانند قطره اي که به اقيانوس مي پيوندد، انسان با دعا کردن به خداوند نزديک و بدون شک خواسته هايش برآورده مي شود.

بخش مهمي از دعاي انسان، اقرار او به گناهان و اشتباهات خود است، بخشي توجه کردن به وضعيت خود به عنوان انساني ضعيف در برابر قادر مطلق است. در واقع اعلام ويژگي هاي وجودي انسان در برابر خالق هستي، دعاست. بنابراين بهتر است انسان در دعا کردن به گناهانش اقرار و از کوچکي و ضعف خود در مقابل خداوند ياد کند.

معمارياني با اشاره به اين که دعاهاي صحيفه سجاديه درس بزرگي براي همه ماست، مي گويد: اگر کسي بخواهد ببيند درست دعا مي کند يا خير دعاهاي صحيفه سجاديه را بخواند. امامان معصوم(ع) در دعاهاي خود بين دعا و توحيد، بين دعا و ولايت پيوند مي زدند.

دعا کردن اگر با آگاهي و بينش کامل صورت گيرد، باعث تلطيف روح انسان و برطرف کردن حجاب ها مي شود.

براي بهره بردن از دعا بهتر است انسان تمرکز داشته باشد و با آگاهي از کاستي هاي خود و عظمت پروردگار ياد کند. به عنوان مثال بگوييم خدايا حسادت، بخل يا ترسي را که در من وجود دارد و مانع برآورده شدن حاجات من مي شود، رفع کن اين صداقت و آگاهي نسبت به ويژگي هاي رواني در برآوردن حاجات بسيار کمک کننده است. در بسياري موارد اقرار به ضعف ها، دعاست و همين که ضعف هاي خود را مي گوييم، يعني خواستار رفع آن ها هستيم.

گاهي انسان به دليل ناآگاهي نسبت به گناهانش و نعمت هايي که از دست داده، از خداوند طلبکار است. اين تصوير، تصوير يک فرد ناآگاه از اهميت دعاست.

در صورتي که پيشوايان ديني ذکر گناهان گذشته را اولين قدم براي دعا کردن دانسته اند و مي فرمايند گناهان خود را به خاطر بياوريد. گاهي دعاهاي ما بسيار سطحي است. افراد از اين که چرا زندگي باب ميلشان نيست و به آنچه مي خواستند نرسيدند شکايت دارند و براي رفع نيازهاي خود دعا مي کنند. در صورتي که ميزان وسعت ديد در دعاها آشکار مي شود. امامان (ع) براي غني شدن فقرا، سير شدن گرسنگان و آمرزش گناهان همه مومنان دعا مي کردند.

معمارياني از دعاي ابوحمزه ثمالي به عنوان يکي از بهترين ادعيه در شب هاي قدر ياد مي کند و مي گويد: اين دعا منشور زندگي انسان و يک درس کامل، براي چگونه دعا کردن است. يا در دعاي افتتاح آمده است که با تو، تو را شناختم و اگر تو نبودي نمي دانستم توکيستي.اين دعاها ما را از تفکرات زندگي مادي و درگيري هاي روزمره که باعث غفلت از خالق هستي مي شود، دور مي کند و سطح ديد انسان را از آنچه در آن قرار دارد، بالاتر مي برد. با ذکر دعاهاي اين ماه انسان مي تواند به اصلاح دعاهايش بپردازد تا بيشترين بهره را از ايام قدر ببرد.